Strój narodowy buriacji

Jak wiadomo Syberia nie jest najgęściej zaludnioną częścią Rosji. Mimo to od wieków żyło tu wiele narodów, które mówiły różnymi językami. Wśród mongolskojęzycznych ludów Syberii Buriaci są uważani za najliczniejsze. Według jednej wersji ich nazwa pochodzi od słów „bu”, co tłumaczy się jako „siwowłosy” lub „starożytny” oraz „oirot” – leśny ludzie. Okazuje się więc, że Buriaci to pradawny lud leśny o szczególnej kulturze, tradycjach i duchu, co najwyraźniej odzwierciedla się w stroju narodowym Buriacji. Jest nie tylko praktyczna, ale również wypełniona symbolami i znakami, które służą jako klucz do zrozumienia całej kultury tego niesamowitego ludu.

Trochę historii

Jak wyglądał strój Buriacki w starożytności, możemy sądzić tylko z opisów podróżników i dyplomatów żyjących w XVII-XVIII wieku. Nie istnieją żadne wcześniejsze źródła pisane.

Niektóre informacje można uzyskać ze starożytnych legend. Na przykład w epickim „Geser” wspomina się, że sobolowa skóra mówiła o szlachetności i bogactwie właściciela, a ozdoba i ozdoby na pasie mogły mówić o pozycji w społeczeństwie jej właściciela.

Pierwsze opisy stroju narodowego Buriacji pozostawił nam ambasador Rosji w Chinach N. Spafaria. Od niego dowiadujemy się, że w XVII wieku. w Buriacji popularne były tkaniny bawełniane z odległej Buchary i Chin. W tym samym czasie zaczęto tu szyć ubrania z rosyjskich i europejskich tkanin.

Pod koniec XVII wieku na czele rosyjskiej ambasady w Pekinie wysłano Everta Chosen Idesa - holenderskiego kupca, który w Rosji nosił przydomek syn Elżbiety Elizariew Wybrany. Wracając z podróży, napisał o swojej podróży książkę, w której szczegółowo opisał zimowe i letnie stroje narodowe Buriatów, a także ich nakrycia głowy. Inni podróżnicy również pisali o Buriatach. A w XIX wieku naukowcy i badacze zaczęli je badać.

Osobliwości

Buriaci to lud koczowniczy żyjący w surowym klimacie. To właśnie te dwa czynniki określiły, jaki stał się ich strój narodowy. Tak więc przeciętny Buriat w tych odległych czasach spędzał cały dzień w siodle, dlatego jego ubranie nie powinno mu przeszkadzać. Chroniła przed wiatrami i ogrzewała się na mrozie. Buriaci zajmowali się głównie hodowlą bydła, dlatego szyli z tego, co było pod ręką - skóry, wełny, futra. Tkaniny jedwabne i bawełniane kupowano od okolicznych ludów.

Buriaci żyli na dużym terytorium, w znacznej odległości od siebie, dlatego każdy klan miał swoje własne cechy w garniturze. Czasami różnice były dość znaczące.

Kolory i odcienie

W dawnych czasach głównym elementem stroju Buriatów są szaty, szyte z niebieskich tkanin. Ale mogą być wyjątki. Czasami wykonywano je z brązowego, bordowego lub ciemnozielonego materiału.

Szatę męską ozdobiono specjalnym czworokątnym bocznym „engerem”, który miał znaczenie nie tyle użytkowe, co symboliczne. Enger składał się z kolorowych pasków, których góra miała być biała. Później, kiedy buddyzm zaczął rozprzestrzeniać się wśród Buriatów, zaczęli nadać mu złoto-żółty kolor.

Dla Buriatów każdy kolor ma swój własny symbol. Czarny to ziemia, dom i ojczyzna, czerwony to ogień i energia życiowa, niebieski to niebo.

Tkaniny i dopasowanie

Jak wspomnieliśmy wcześniej, Buriaci prowadzili koczowniczy tryb życia i zajmowali się hodowlą bydła. Dlatego szyli swoje ubrania ze skór, wełny i futra. Tkaniny bawełniane i sukno kupowano na jarmarkach, które odbywały się w Irkucku, Kireńsku, Nerczyńsku, Kiachcie i innych miastach.

Ponieważ zimy w Buriacji są surowe, w garniturze są opcje zimowe i letnie. Do uszycia zimowego szlafroka zwanego „Degel” użyto kożucha obszytego aksamitem. Szlafrok letni na co dzień („tirling”) uszyty został z tkanin bawełnianych, a świąteczny z jedwabiu.

Szlafroki zostały skrojone bez szwów na ramionach. Były zapinane z boku. Chronił przed silnymi wiatrami i lepiej się nagrzewał. Długość szaty miała zakrywać nogi zarówno podczas chodzenia, jak i podczas jazdy. W dodatku tak długa szata mogła łatwo stać się w razie potrzeby łóżkiem kempingowym: kładli się na jednym piętrze, kryli się na drugim.

Odmiany

Strój narodowy Buriacji, jak każdy inny, miał swoje odmiany w zależności od płci i wieku właściciela. W dzieciństwie chłopcy i dziewczynki ubierali się tak samo. Nosili proste szaty, podobne do męskich. Osobliwością szaty męskiej było to, że nie była odcinana w talii, ponieważ.mi. był bezpośredni. Rękawy obszyte raglanem. Taka szata była zawsze przepasana.

Fryzura zmieniała się z wiekiem. W dzieciństwie dziewczynkom i chłopcom zaplatano jeden warkocz na czubku głowy, a resztę włosów golono. W wieku 13-15 lat włosy dziewczynek przestały się golić, a gdy odrosły, zaplecione na skroniach w dwa warkocze. To była pierwsza wyraźna różnica między dziewczynką a chłopcem. W wieku 15-16 lat dziewczynkom nakładano na głowy specjalną ozdobę „szałwii”. Oznaczało to, że możesz ją poślubić.

Po ślubie młoda para zaplatała dwa specjalne warkocze. Jej ubrania też się zmieniły. W skład zestawu ubrań dla kobiet wchodziła koszula („samsa”), spodnie („umde”) i szlafrok. Szata kobieca, w przeciwieństwie do męskiej, była spódnicą i marynarką, naszytą na tal. Taki szlafrok był zapinany na specjalne guziki - "tobsho". Rękawy zebrane na ramionach. Wszystkie zamężne buriackie kobiety nosiły kurtki bez rękawów.

Akcesoria i obuwie

Dopełnieniem męskiego stroju były dwa elementy – nóż („hutaga”) i krzemień („hete”). Początkowo rzeczy te miały znaczenie użytkowe, ale z czasem stały się elementami wystroju kostiumów. Pochwa i rękojeść noża zostały ozdobione wytłoczeniami, kamieniami i srebrnymi zawieszkami. Ogień wyglądał jak mała skórzana torebka, do której dna przymocowano stalowe krzesło. Został również ozdobiony tłoczonymi tabliczkami. Na pasku nosili krzemień i nóż.

Biżuteria damska była bardziej wyrafinowana. Są to pierścionki, które były noszone na każdym palcu, czasem nawet w kilku rzędach, oraz bransoletki na obie ręce, a także kolczyki i pierścionki zauszników oraz biżuteria na piersi. Ten ostatni składał się z wielu srebrnych medalionów, które mogły być kwadratowe, trójkątne i okrągłe. Włożono do nich modlitwy, które służyły jako talizman.

Wszyscy mężczyźni i kobiety w Buriacji nosili kapelusze. Były okrągłe z małymi marginesami. Każda czapka miała szpiczasty wierzch, który ozdobiono srebrnym topem i frędzlami. Czapki zostały wykonane głównie z niebieskich tkanin. Podobnie jak w ubiorze, każdy element kapelusza miał swoje symboliczne znaczenie.

Jako obuwie w zimie Buriaci nosili wysokie futrzane buty, które były wykonane ze skóry źrebiąt, poza sezonem - buty, których nos był skierowany do góry. Latem nosili buty wiązane z końskiego włosia, które były przymocowane do skórzanej podeszwy.

Nowoczesne modele

Wiele elementów stroju narodowego Buriatów przetrwało w starożytności. Nie musisz już spędzać całego dnia w siodle i okrywać się długim ciepłym szlafrokiem, jeśli musiałeś przenocować na stepie. Jednak wiele elementów dekoracyjnych, skomplikowanych ozdób i systemów biżuterii srebrnej okazało się tak doskonałych, że byłoby zbrodnią o nich zapomnieć. Współcześni projektanci mody chętnie zaczynają wykorzystywać je w swoich kolekcjach. Najczęściej stosuje się ozdoby „altan-hee” (meander), ozdobne sploty „ulzy”, a także trapezoidalną sylwetkę, oryginalny krój rękawów i nakryć głowy.